Filmsfelagið

Hvønn mikudag sýnir Havnar Bio, undir heitinum Filmsfelagið, nýggjar filmar, sum eru listaliga áhugaverdir, men tó ofta ókendir. Úti í heimi verður hetta slagið av filmum onkuntíð nevnt arthouse filmur.

Sjálvandi er ymiskt, hvat ein biografgangari og ein annar halda verða listaliga áhugavert og viðkomandi, men Havnar Bio roynir, við átakinum Filmsfelagið, við eini miðsøkjandi leið, sum annan vegin savnar áskoðarar og hin vegin gevur atgongd til film, sum ikki verður settur á vanligu skránna.

Havnar Bio heitti á Birgir Kruse, sum var formaður í gamla Filmsfelagnum, og Ole Wich, sum var nevndarlimur, at sleppa at brúka heitið og at velja filmar við ráðgeving frá filmsáhugaðum. Upprunaliga felagið varð stovnað í okkara hølum, Havnar Bio, í 1962 undir navninum Filmslistafelagið. Hetta felagið sovnaði í 1975. Í 1984 varð felagið endurstovnað sum Filmsfelagið og helt sær til 1992, oftast við sýningum í Leikhús Bio í Sjónleikarhúsinum. Tey, ið stjórna Filmsfelagið í dag eru: Birgir Kruse, Ole Wich, Rannvá Jónsdóttir og Jana Mortensen

Nú er Filmsfelagið endurstovnað í samráð við táverandi nevnd undir sama heiti og tí einfalda endamáli at vísa listaliga viðkomandi filmar í Havnar Bio. Filmarnir verða sýndir mikudagar.

Skráin hjá Filmsfelagnum verður kunngjørd í góðari tíð á Facebooksíðuni hjá felagnum, og á hesi heimasíðu, eins og galdandi er fyri allar aðrar filmar í Havnar Bio. 

Fylg Facebooksíðuni hjá Filmsfelagnum, har tey leggja tilfarð út um filmarnar: Filmsfelagið Facebook Síða

Sýningarnar eru almennar og krevja ikki limaskap.

Vælkomin í Filmsfelagið!

Komandi filmar hjá Filmsfelagnum

Springsteen: Deliver me from nowhere

Filmsfelagið: Mikukvøldið 10. desember  kl. 20:00

Jólafilmurin í Filmsfelagnum er um Bruce Springsteen. Jeremy Allen White (f.1991) er The Boss í nýggja filminum, sum byggir á bókina hjá Warren Zane “Deliver Me from Nowhere: The Making of Bruce Springsteen's Nebraska” (2023). Zane er bæði tónleikari og hevur skrivað hópin av bókum um rocktónleik, m.a. um Tom Petty og Dusty Springfield. Í filminum fylgja vit Bruce Springsteen, tá hann í 1982 ger plátuna “Nebraska”, sum kom fram, meðan Bruce spældi inn “Born in the USA” saman við the E Street Band. Leikstjórin Scott Cooper (f.1970) hevur fyrr gjørt meistarliga filmin, “Crazy Heart” (2009), har Jeff Bridges er ein countrystjørna, ið hevur sæð betri dagar, “Hostiles” (2017) og “The Pale Blue Eye” (2022).

No other Choice

Filmsfelagið: Mikukvøldið 7. januar kl. 20:00
No other choice (Park Chan-wook Suðurkorea 139 min) Sólrun Gleðisheygg Weihe, sum er av Toftum og hevur eina master í enskum og miðlakunnleika, fer at innleiða fyrsta filmin í nýggja árinum. Tað er suðurkoreanski “No other choice” hjá meistaranum Park Chan-wook (f.1963), ið áður hevur gjørt “Old Boy” og “Decision to Leave”, sum Filmsfelagið fyrr hevur víst. Í samfull 25 ár hevur You Man-su verið trúfastur starvsmaður sum serkønur í pappírsídnaðinum. At síggja til livir hann eitt eydnusamt familjulív við konuni Mi-ri, tveimum børnum og tveimum hundum. Bráddliga verður Man-su sagdur upp. Ein hending, sum skapar kaos í tilveruni, so alt fer av kós. Tá kappingarneytin, Moon Paper, søkir eftir fólki, ætlar Man-su sær starvið. Men tá hann ikki fær møguleikan, velur hann at ganga egnar leiðir, og tað ikki við mýkindum. “No other choice” varð frumsýndur við bestu ummælum í høvuðskappingini á filmstevnuni í Venezia 2025 og hevur síðan verið sýndur á flestu altjóða stevnum. Ummælarar kalla Suðurkoreanska filmin ein Oscar front-runner í kappingini um besta altjóða film, og IndieWire vil vera við, at filmurin fer at vinna Oscarvirðislønina fyri ársins Besta Film. The Guardian sigur um fyrsta filmin í árinum hjá Filmsfelagnum: “A razor-sharp class satire that recalls the spirit of Parasite - but with Park’s colder precision and absurdist humour.”

The love that remains

Filmsfelagið: Mikukvøldið 14. januar kl. 20:00

Tá hjúnarlagið millum sjómannin Magnús og listakvinnuna Onnu syndrast, mugu tey bæði og børnini, sum eru trý, finna nýtt fótafesti í gerandisdegnum. Við nærløgdum lýsingum og ikki sørt av skemti lýsir filmurin The Love That Remains eitt húski, sum broytir skap, og tey mongu minni, sum enn knýta tey saman. Hetta er nýggjasti filmur hjá islendska leikstjóranum, Hlyni Pálmason (f.1984). Fyrru filmarnar, ”Vetrarbrøður” (2017), ”Hvítur, hvítur dagur” (2019) og ”Vanskabte land” (2022) hava allir verið vístir í Filmsfelagnum. Hlynur var við í Geytadómsnevndini í 2018, tá Trygvi Danielsen vann Geytan fyri filmin ”111 góðir dagar”. Hlynur hevur vunnið tríggjar Edda virðislønir heima í Íslandi, og fekk í 2018 donsku Th. Dreyer virðislønina. Filmurin er á íslendskum við donskum undirteksti.

i'm still here

Filmsfelagið: Mikukvøldið 21. januar Kl. 20:00

Brasilski leikstjórin, Walter Salles (f.1956), hevur gjørt Oscarvirðislønta filmin, sum IMDB hevur sett í røðina Top Rated Movies. Ein seinrapart í 1971 verður fyrrverandi politikarin, Rubens Paiva, ið hevur gjørt vart við sína persónligu misnøgd við nýskipaða hernaðarræðið, burturfluttur úr heiminum í Rio de Janeiro. Alt bendir á, at embætismenn úr stjórnini standa fyri atsóknini. Eftir situr syndraða húskið, sum konan, Eunice (Fernanda Torres), roynir at vera um, meðan hon kannar, hvat veruliga hendi manninum. ”I am still here” er ikki bara ein spennandi søga um menniskjansligt áhaldni, tá órættur er einum fyri, men eisini ein kvinnulýsing, ið eigur at fáa pláss í filmsøguni. Fyri leiklutin fekk Fernanda Torres virðislønina Golden Globe, eins og filmurin fekk Oscarvirðislønina sum besti altjóða filmur.

Se mod solen

Filmsfelagið: Mikukvøldið 28. januar kl. 20:00

Úr fýra ættarliðum fylgja vit á sama týska bóndagarði fýra kvinnum, hvør við sínum loynidómi. Altjóða upplýsingartænastan um film, IMDB, sum gevur nýggja týska filminum besta ummæli, sigur í einum setningi soleiðis um filmin: ”Four women, separated by decades but united by trauma, uncover the truth behind its weathered walls.” ”In die Sonne schauen” vann dómsnevndarvirðislønina í Cannes og er nú týska Oscaruppskotið. Ummælarar tosa um eitt meistaraverk, ið lýsir fýra ymsar kvinnur á sama týska garði. Alma, Erika, Angelika og Lenka eru úr ymsum ættarliðum, men hava allar, hvør í sínum tíðarskeiði, verið offur fyri einsemi, mysogyni og einum miseydnaðum fyrsta seksuella sambandi. Sum eitt spøkilsi fangar upptøkutólið ikki bara alt, men eisini intimu smálutirnar, ið eru eyðkennið fyri lív og tilveru. Meðan leikur fer, frá 1910’unum og upp til okkara tíð, kámast mørkini millum teir fýra leiklutirnar. Hetta er annar filmur, sum Mascha Schilinski (f.1984) hevur gjørt. Hóast assosiativi frásøgustílur hennara er púra egin, verður hon longu borin saman við kendasta týska leikstjóran Michael Haneke (f.1942) og meistaraverkið “Das weiße Band - Eine deutsche Kindergeschichte” (2009), sum Filmsfelagið áður hevur víst. Týski filmurin, ”In die Sonne schauen”, ið hevur altjóða heitið “Sound of Falling”, verður sýndur í originalari týskari versión, men við donskum undirteksti. Í Danmark verður filmurin sýndur undir heitinum “Se mod solen”.

Røddin á Hind Rajab

Filmsfelagið: Mikukvøldið 04. februar kl. 20.00

Tunesiski filmurin um seks ára gomlu Hind Rajab er Oscaruppskotið úr norðurafrikanska landinum, sum vann Silvurljónið í Venezia. Spælifilmurin, ið tók øll á bóli, byggir á veruligu hendingarnar, sum lítla gentan var fyri hin 29. januar í 2024. Tá telefonin hjá sjálvbodnum í neyðhjálparfelagsskapinum, Reyða Hálvmána, ringir og neyðstadda seks ára gamla Hind, sum er í hinum endanum, eydnast at greiða frá, at hon liggur undir bilinum, sum IDF-hermenn skjóta eftir í Gasa, byrjar ein kapprenning við tíðina. Hjálparfólkini royna av øllum alvi at fáa ein sjúkrabil til gentuna, innan ov seint er. Filmurin, ið hevur skakað allan heimin, byggir á veruligu telefonsamrøðuna við Hind Rajab, sum vardi 70 minuttir, meðan fólkini frá Reyða Hálvmána eru sjónleikarar. Tunesiski filmurin vann áskoðaravirðislønina á altjóða filmstevnuni í San Sebastián. Í seks stjørnaðum ummæli sigur danski ummælarin hjá Soundvenue: “Vi sad cirka 1.400 mennesker og græd fra start til slut. Man hverken kan, vil eller må glemme filmatiseringen af seksårige Hind Rajabs tragiske nødopkald. En film, som man ville ønske aldrig havde haft grund til at eksistere, men som jeg aldrig har lyst til at give slip på igen.” Eins nógvar stjørnur gav ummælarin hjá danska filmstíðarritinum Ekko: “Kaouther Ben Hanias skildring af en lille piges skæbne i Gaza er et dramadokumentarisk mesterværk båret af vrede, viljestyrke og et enestående fortælletalent.”